Prema predanjima iz raznih delova sveta koja potiču iz vremena pre 2000 g.lekovita imela ima posebne moći: ona donosi sreću, štiti i leči. Njena sposobnost da usred zime zadrži svoju karakterističnu zelenu boju, da ne gubi lišće, pa čak i da cveta i stvara bobice, objašnjava se njenim jedinstvenim “svetlosnim ” moćima, kojima u život unosipreko potrebnu svetlost i toplotu.
Sveštenici starih Kelta smatrali su imelu svetom biljkom. Prema najranijim istorijskim podacima, imela je bla odomaćena u predelima Evrope naseljenim Keltima već u petom veku pre Hrista. Svaki keltski sveštenik smatrao se posebno privilegovanim ako je negde u njegovoj blizini raslo drvo na koje se naselila imela, naročito ako je bio u pitanju hrast.
Šest dana posle prvog punog meseca u nastupajućoj zimi, Druidi su, uz posebne svečane obrede, pomoću zlatnog srpa, skidali imelu sa drveta. Prihvatale su je mlade devojke obučene u bele odore i uvijale u bele marame. Imela nije smela da dotakne zemlju, jer bi izgubila svoje moći. Prizivani su bogovi da podare milost onima koji su smeli da drže u rukama svetu biljku imelu. Pripremljena kao napitak, biljka imela je, prema verovanjima lečila neplodnost kod životinja, a važila je i kao svemoćno sredstvo protiv otrova svih vrsta. Nijedna druga biljka na zemlji nije posedovala moći kao imela.
Najbolje objašnjenje o tome pruža odlomak iz sage o Balduru iz Edde (skandinavsko-islandska zbirka junačkih i mitskih pesama) u kome se bog svetla Baldur posredstvom slepog Hedura ubija pomoću grančice imele. Ovo simboliše sumrak bogova i propast svog dobra i pravde na svetu. U suštini, Baldur se žrtvovao, u želji da čovečanstvu pruži priliku da pronikne u mračnu stranu ljudske prirode i nađe put nazad, ka svetlu, nakon čega bi Baldur ponovo oživeo.
Imela osvetljava put ka nedostižnom
Kod naroda stare Galicije vladalo je uverenje da drvo na kome raste imela ne treba seći niti koristiti za gradnju kuća, zbog opasnosti da u njega udari grom usled svetlosnih moći imele koja neprekidno stremi ka svetlu, ali i privlači svetlo, dok izveštaji iz srednjevekovne istorije govore suprotno i predstavljaju imelu kao zaštitnika od groma.
Princip kod homeoterapije je da se slično leči sličnim. Moć svetla leči svetlo. U starom Tirolu verovalo se da imela može osvetliti put ka nedostižnom, aludirajući na mit o Eneji koji je pomoću zlatne grančice (misli se na imelu) ostvario pristup u podzemni svet.
Postoji verovanje da imela, kao posrednik između sila svetlosti, donosi sreću – naročito za Božić i Novu godinu. Običaj da se žbun imele unosi u kuću, ili da se od njega pletu venčići, potiče iz Skandinavije (15. vek) i Engleske (18. vek). Uvereni da imela odaje pozitivnu energiju i uliva snagu, vernici su je za Božić unosili u kuće i postavljali uz jelku. Tako je postala neodvojiv sastavni deo božićnog simbola kod hrišćana Zapadne Evrope. Zajedno sa božičnjakom, drvcetom u saksiji koje je i kod nas popularno, a koje svoj raskošni crveni cvet razvija upravo u sred zime, suprotno svim pravilima prirode, dakle obrnutim ritmom u odnosu na ostalu floru, imela je našla svoje mesto i na božićnim i novogodišnjim čestitkama.
Već kod Plinija nalazimo potvrdu o verovanju u snagu imele protiv zlih duhova, a u starogermanskim naseljima imela je visila iznad velikih dvorišnih kapija, u štalama i iznad kućnih vrata, kao čuvarkuća i zaštitnik od zveri, duhova, groma, vatre i bolesti.
